STENOZA KANAŁU KRĘGOWEGO
Stenoza kręgosłupa to zwężenia kanału kręgowego, które jest zwykle spowodowane przemieszczeniem elementów kostnych lub miękkich do światła kanału, choć zwykle obydwa elementy biorą jednocześnie udział.
Chociaż stenoza kręgosłupa może wynikać z wrodzonej wady, najczęściej spotykana postać u osób starszych wynika z choroby zwyrodnieniowej. Proces zwyrodnieniowy może zaczynać się nawet w trzeciej dekadzie życia, jednakże, w takim wieku, zmiany rzadko powodują objawy kliniczne. Postępujące zwyrodnienie dysku sprawia, że współtowarzyszące zmiany występują w stawach międzykręgowych. Coraz luźniejsze więzadła, wraz ze zmniejszoną wysokością dysku, pozwalają na nadmierną ruchomość odcinków kręgowych. W związku z tym zwyrodnienie staje się samostwarzającym się i postępującym procesem, prowadzącym do coraz większej stenozy oraz niestabilności.
Pomimo faktu, że stenoza kręgosłupa może występować w dowolnym wieku, zazwyczaj staje się klinicznie zauważalna podczas lub po szóstej dekadzie życia. Objawy neurologiczne, jakie są związane z tym schorzeniem, wynikają z ucisku na tkankę nerwową. Typowy pacjent narzeka na, powoli narastający, ból w krzyżu, pośladkach, udach lub podudziach, w zależności od lokalizacji stenozy w kanale kręgowym. Częściej występują objawy obustronne, niż jednostronne. W klasycznym przypadku, obraz kliniczny cechuje klaudykacja neurogeniczna (chromanie przestankowe). Wraz z postępem choroby coraz mniej ulgi przynosi pozycja siedząca lub leżąca. W ostrych przypadkach mogą występować zaburzenia pęcherza i/lub jelit, z utratą kontroli zwieraczy włącznie.
Podstawą ustalenia wskazań do leczenia chirurgicznego powinna być, poza rutynowym badaniem rtg, tomografia komputerowa (CT), a jeszcze lepiej rezonans magnetyczny (MRI).
Leczenie chirurgiczne u pacjentów z zaawansowaną spondylozą jest wskazane wtedy, gdy ból staje się nieznośny lub leczenie zachowawcze nie powiedzie się. Leczenie chirurgiczne w takich przypadkach nie jest bezwzględnie konieczne, chyba, że występują cechy dysfunkcji pęcherza moczowego.
Leczenie chirurgiczne polega na odbarczeniu kręgosłupa, w celu usunięcia elementów uciskających na worek oponowy, korzenie nerwowe i naczynia krwionośne. Rutynowo nie zaleca się stabilizacji kręgosłupa, jednak, przy szerokim odbarczeniu mogącym spowodować wtórną niestabilność, wykonanie stabilizacji staje się koniecznością. Niepowodzenie w leczeniu chirurgicznym stenozy kręgosłupa powoduje najczęściej brak wystarczającego odbarczenia i pominięcie stabilizacji, w przypadkach występowania niestabilności.
Najistotniejszym problemem chirurgicznym, związanym z szerokim odbarczeniem kanału kręgowego, jest brak zrostu kostnego, przesunięcie przeszczepów kostnych oraz, związana z nim, niestabilność w miejscu zabiegu. Wprowadzenie stabilizacji transpedicularnej, stanowiło ważny krok ku udoskonaleniu stabilizacji kręgosłupa. Kolejny krok to wprowadzenie do chirurgii kręgosłupa międzytrzonowych protez dyskowych, w tym stabilizatorów typu "cage". Wobec często spotykanych w praktyce chirurgicznej problemów wynikających z niestabilności, przyjęto nowe metody chirurgiczne.
strona główna